Het maakt een wereld van verschil of je sympathie of empathie inzet om iemand te steunen in lastige tijden. Ik licht dit graag even toe aan de hand van mijn eigen actuele situatie en frustraties, nu ik 7,5 maanden zwanger ben.

Deze situatie komt hoogstwaarschijnlijk niet overeen met die van jou, maar ‘bare with me’ want er komt een punt, waar jij als technische professional met leiderschapsambities veel aan gaat hebben!
Hier komt ‘ie:

Een van de meest frustrerende dingen aan het zwanger zijn, naast de verschillende kwalen, zijn de reacties van de omgeving hierop.

Er zijn momenteel veel (op zich fantastische) veranderingen gaande in mijn lichaam. De gevolgen hiervan variëren van lichte tot vrij zware ongemakken. Ik zal jullie de details besparen, maar deze ongemakken maken kort samengevat dat ik 1. vaak pijn heb en 2. nogal slecht slaap.
Daarnaast zorgen de hormonen ervoor dat mijn incasseringsvermogen een stuk minder is dan normaal. Kortom, ik heb het er best zwaar mee.

Wanneer mensen me vragen hoe het met me gaat, en ik ze vertel over de ongemakken, liggen de reacties vaak in de sfeer van: ‘Ach meid, het hoort er nu eenmaal bij.’ Of: ‘Straks ben je het allemaal weer vergeten.’

En ik weet niet hoe het voor jou voelt om dit te lezen, maar bij mij wringt dat. Of beter gezegd: ‘it really pisses me off!’. Had ik al verteld dat ik nogal hormonaal ben op het moment? (-;

Dit is dus helemaal geen goed ingenieurs/techneuten praktijkvoorbeeld, dat besef ik terdege. Een beter voorbeeld in dit verband: Stel, je bent bezig met een complex, maar fantastisch project, waar zaken tegenvallen en/of samenwerkingen moeizaam gaan. Je vindt dat lastig en deelt je zorgen met een collega.
Deze zegt dan: ‘Ah joh, daar ben jij toch niet verantwoordelijk voor.’ Of: ‘Zo gaat dat nou eenmaal, er komen wel weer andere projecten.’, of zoiets.

Kijk, ik weet best dat mensen dit heel goed bedoelen. Ik weet dat ze een punt hebben, dat het allemaal relatief is en weer over gaat. Toch is zo’n reactie voor mij bagatelliserend en telkens weer een beetje pijnlijk.

Ik begreep mijn frustratie beter toen ik dit animatiefilmpje zag. Het is van Brené Brown, professor en auteur van het boek De Kracht van Kwetsbaarheid.

In het filmpje wordt het verschil tussen sympathie en empathie uitgelegd.

Sympathie is goed bedoeld, en komt voort uit het willen helpen. Maar is niet altijd even ondersteunend. Het maakt dat je bijvoorbeeld zegt: ‘Maar tenminste héb je nog een baan’ tegen iemand die vertelt ongelukkig te zijn op zijn werk.

Empathie is een stuk lastiger. Want dan moet je even stil staan bij de impact die een probleem heeft op diegene, en hoe het voelt. En dat kan lastig zijn. Want dat kan ongemakkelijk zijn of frustrerend om daar bij stil te staan, en je wilt het juist helpen oplossen.

Waar sympathie misschien sympathiek lijkt, is empathie het pas écht.

En natuurlijk realiseerde ik me door het filmpje ook weer, dat ik mezelf nog regelmatig schuldig maak aan de ‘sympathieke’ reactie. Ondanks mijn eigen gevoeligheid en ‘coachcapaciteiten’. En juist bij mijn dierbaren. Omdat het pijnlijk en ongemakkelijk is, om bij hun zorgen stil te staan en deze mee te voelen.

Herken je dit? Het pijnlijke gevoel van de ‘sympathieke’ reactie, of dat je onbedoeld zelf niet-empathisch reageert?

Wat we kunnen leren uit het filmpje van Brené Brown?

Je kunt iemand met een probleem het beste helpen door aandacht en verbinding.

Dit bewerkstellig je niet door een briljante inhoudelijke reactie, oplossing of relativering.
Maar wél door je te verdiepen in de ander of desnoods te zeggen: ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen’.

Mijn voornemen voor 2014 is dan ook dit consequenter te gaan toepassen, ook bij mijn dierbaren.

Wat vind jij? Laat het weten in een reactie!